Ik kon voor even zijn droefenis voelen, toen ik hem een troostende omhelzing gaf. Weltschmerz, maar dan voor een land net over het kanaal. Jef was even bedroefd, maar besefte redelijk rap dat het verliezen op penalty’s hetzelfde kansspel is als het trekken van de schoppenboer bij Piekenzot Jagen. Armoe troef. Het contrast kon gisteren niet groter zijn. Juichende Italofielen aan de tafel op het einde van de diagonaal, gezichten rustend in de handpalmen aan de onze. Ellebogen op tafel, het mag voor die ene keer. De lege flessen rosé wijn brachten tot dusver geen troost, geen geluk te bespeuren op de bodem van het glas. De irritante oorwurm “It’s coming home”, dat bij de meeste een gevoel van walging opwekt, werd verbasterd door “It’s coming to Rome”. Natrappen mag, maar enkel naast het veld. Robert Smith heeft gelogen tegen zijn volk. Jongens kunnen wel degelijk huilen. De Engelse withemden waren tot tranen beroerd nadat Gianluigi Donnarumma het schot van Saka pareerde. Geïmplodeerde dromen werden liquide en vloeiden over de knijpbare wangetjes van Prince George als tranen naar het dal. Ah, dat maakt ze hardvochtig.